Prolog.

Poczułam lekki powiew świeżego powietrza na mojej twarzy. Otworzyłam moje ciężkie powieki i ujrzałam przed sobą otwarte okno. Promienie słoneczne delikatnie przedostawały się do mojego pokoju tworząc widok, niczym z kartek świątecznych. Podniosłam się do pozycji siedzącej i przeczesałam włosy dłonią. Pragnęłam w tej chwili wstać, przeciągnąć się i jak na normalnego człowieka przystało zająć się czymś pożytecznym. Dopiero potem spojrzałam w prawy kąt pokoju i spoglądając na czarny wózek inwalidzki zrozumiałam, że mogę ewentualnie sobie tylko pomarzyć, ale to i tak nic nie wniesie pozytywnego do mojego życia.

Moja siostra parę dni temu stwierdziła, że popadłam w depresję. Oczywiście, ja nie zgadzam się z jej opinię, jak i opinią innych ludzi. Sądzę, że jestem na tyle dojrzałym człowiekiem i umiem sama rozpoznać u siebie stan dłuższego niefunkcjonowania w trybie normalności. Cóż, właściwie to tkwię w tej samej pozycji od momentu tej fatalnej diagnozy pod koniec 2009 roku. Niby normalny wyjazd w Alpy z rodziną, a tu proszę: zamiast weekendu na stoku spędziłam weekend w niewygodnym, szpitalnym łóżku. Pamiętam, że byłam wtedy przypięta do kilkunastu dziwnych aparatur, które niemiłosiernie pykały mi nad uchem. Mama zawsze siedziała na tym białym taborecie, a tata stał gdzieś przy oknie i modlił się sama nie wiem, o co. Dopiero parę godzin później dotarło do mnie, po co to robił. Modlił się o moje życie, bo one zawisło na włosku. 

Dwudziesty drugi lutego dwa tysiące dziewiątego roku, godzina dwunasta piętnaście po południu. Do mojej sali numer pięć wchodzi lekarz. Jego smętny i ponury wyraz twarzy dał mi do zrozumienia, że jego hipoteza i wcześniejsze założenia okazały się trafne. No i padło: "Ma pani stwardnienie rozsiane."

Wiele osób zadaje sobie pytanie, jak ja normalnie funkcjonuje? Dlaczego ja jeszcze w ogóle żyję? Cóż, momentami sama zadaję sobie te pytania. Jak to się stało, że się jeszcze nie poddałam? Myślę, że to wszystko zależy od siły woli. Nigdy nie lubiłam się nad sobą użalać. Robiłam wszystko perfekcyjnie i nie zważałam na opinie i zdania moich zazdrosnych rówieśników. Mówili mi, że moja duma mnie kiedyś zgubi i poniosę srogą karę. I w sumie ponoszę ją już od sześciu lat, ale jakoś to mnie jeszcze nie zdołowało. Momentami nawet denerwuje, bo gdy macie obok siebie swoją ''ukochaną'' siostrzyczkę, która już powinna dawno mieć przedszkole dzieciaczków i kochającego męża biznesmena kaja się obok mnie od momentu diagnozy. Czasem jest to i nawet wygodnie, ale przez 3/4 tego czasu zdołałam napajać się wygodą już maksymalnie. Chciałabym stać się z powrotem samodzielna, wrócić do szkoły, a tu proszę. Nawet matury nie mam skończonej, ponieważ moi najbliżsi uzgodnili za mnie, że "i tak nigdy nie będę mogła pracować, bo jestem kaleką forever". Tak, powiedzieli dosłownie te słowa. Szczerze powiedziawszy, zabolało mnie to. Wiem, że jest to nieuleczalna choroba, ale czy nawet nie wolno mi marzyć? Lekarze na początku dawali mi rok, a żyję do dziś, więc może kiedyś znajdą na to cholerstwo lekarstwo? A oni już z góry zaplanowali mi życie aż po grób.

Uściślając to wszystko w jedną całość mogę przyznać, że wszystko, co dobre zostało mi na dobre odebrane. Nie mam prawa wychodzić z domu, pracować, uczyć się, sprzątać i co chyba najgorsze: zakochać się. Przyległo do mnie, że mam raczej serce z kamienia i nikt z taką zołzą się nigdy nie zwiąże. W rzeczywistości nikt z tych osób nigdy mnie nie poznał bliżej i nie wiem, że momentami tylko udaję taką twardą i pewną siebie. Czasami mam po prostu ochotę nałykać się tych prochów, co łyka Sophie na tarczycę i dać sobie z tym wszystkim spokój. No, bo jaki to ma sens? Każdy mój dzień wygląda tak samo: wstaję, kiedy chcę, jem, kiedy chcę i potem znowu śpię, do której chcę. I nic poza tym. To mnie strasznie boli, nawet nikt sobie tego nie wyobraża. 

Jeszcze bardziej niż tej cholernej rutyny nienawidzę ciągłego użalania się nade mną. Rozumiem, że każdy wokół się o mnie martwi, ale bez przesady. Umyć się to ja jeszcze chyba potrafię. Ale oczywiście zdania tych wszystkich naukowców jestem z dnia na dzień coraz słabsza i nie ma mowy, aby dożyła do dwudziestki.

Usłyszałam kroki do pokoju. Już nawet nie musiałam zgadywać, kto to. Doskonale wiedziałam, że to moja siostra Sophie. Od rozwodu rodziców to ona się mną zajmuje "za karę". U niej nie ma mowy, aby robiła coś bezinteresownie, zawsze musi być jakiś takiego postępowania. Oczywiście, ona mi zawsze mówi i powtarza, że mnie kocha najmocniej na świecie i zrobiłaby dla mnie wszystko. I w tej chwili uświadamiam sobie, że te najpiękniejsze słowa na świecie tracą sens. Podobnie, jak moje nadzieje na pokochanie bez potrzeby.

- Cześć, Ann - uśmiechnęła się otwierając delikatnie stare drzwi, które i tak już strasznie skrzypiały. Przyniosła ze sobą również tacę z podajże siedmioma zestawami leków, jakie dostawałam zaraz po przebudzeniu. Przekręciłam oczami na ten widok, ponieważ miały one bardzo niedobry smak. - Jak się dzisiaj czujesz? - odłożyła tacę na mój wózek i przysunęła go obok mnie, a sama przysiadła na krawędzi łóżka. Na sam widok tego sprzętu mnie mdliło. To przeważnie dzięki niemu dzisiaj nikt nie spogląda na mnie inaczej niż na poszkodowane dziecko. Wyjęła z prostokątnego opakowania dwie sztuki tabletek i podała mi je na rękę. 

- Nienawidzę ich - powiedziałam, kiedy potrzęsłam się z tego wstrętu nimi wywołanego. - Jak wszystkiego, co mnie otacza. - Sophie pokręciła smętnie głową. 

- Może jednak chcesz zapisać się do tego psychologa? On ci pomoże, zobaczysz. - zaśmiałam się ironicznie. - Dlaczego się śmiejesz? - spojrzała na mnie dziwnym wzrokiem.

- Bo mam dość takie bezsensownego gadania - odparłam. - Całe życie będziemy się nawzajem oszukiwały? Przecież doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, że zostało mi niewiele czasu. Tutaj już nawet najlepszy lekarz by mi nie pomógł, Sophie. 

- Zawsze można spróbować. - złapała mnie za rękę. - Kiedyś była taką wesołą i przepełnioną optymizmem dziewczynką. Nie chcesz, aby te czasu wróciły?

- Nigdy nie będę już tą samą Ann, co dawniej. Straciłam wszystko łącznie z nadzieją. Już nigdy nie postawię ani jednego kroku, więc wszystko mi jedno. Przepadło i tyle. - moja siostra wstała i podniosła tacę z wózka. Bez żadnego nawet słowa wyszła z mojej sypialni. Każdego poranka zachowywała się tak samo, jak teraz. Prawiłam jej wykłady odnośnie mojego stanu psychicznego, że i tak umieram, że to nie ma nawet najmniejszego sensu. Gdzieś tam w podświadomości czułam, że źle wobec niej postępuję. Ale jestem ciekawa, jakby ona zachowywała się wobec mnie, kiedy ja byłabym zdrowa, a ona ciężko chora. Taki człowiek jest pozbawiony wszelkich ambicji i pozytywów. Ma dość ciągłego gadania, że wszystko będzie dobrze, bo doskonale wie, że już nie będzie. Jedynym jego pragnieniem jest święty spokój przed nachodzącym kresem. I tyle.

♥♥♥

Od Horrible Rose:

hej :)

mamy już prolog, czyli wstęp do tej historii. 

od razu mogę powiedzieć, że nie będzie ona przesłodzona i przepełniona cukrowymi kolorami. 

rozdziały będą pojawiać się, co około dwa tygodnie ^^ muszę wyrobić się jeszcze z nauką i innymi obowiązkami, więc bardzo was przepraszam za duże wyczekiwanie (jeżeli oczywiście takie będzie, bo tak to chyba nikt na niczym nie straci)

do następnego!